متن پیام علی رضا رشیدیان رییس سازمان حج و زیارت به شرح ذیل است: بر زمین نشسته اند اما دل به آسمان دارند، زمزمه می کنند، زمزمه؛ نه اعتراف می کنند ، استغاثه می نمایند و تضرع می برند پیشگاه خداوند رحمان و رحیم .
انا یا الهی المعترف بذنوبی فاغفرها لی انا الذی اسات انا الذی هممت انا الذی جهلت انا الذی سهوت انا الذی وعدت و انا الذی اخلفت انا الذی اقررت انا الذی اعترفت بنعمتک علی و عندی و ابوه بذنوبی فاغفرها لی یا من لا تضره ذنوب عباده.
پروردگارا، به گناهانم معترفم، پس تو به کرم از من درگذر، من آن بنده ام که اهتمام به عصیان و نادانی کردم، همان که غفلت ورزید و سهو کرد، من همانم که وعده کردم و مخالفت نمودم، همانم که به اقرار کردم و به نعمتت بر خود اعتراف کردم و باز به گناهان رجوع کردم پس چون تائبم از گناهانم درگذر.
اینک دل به خنکای نسیم معطر وروح بخش ذکر الله سپرده و در دریای ناب آگاهی، دستها به سوی آسمان و سر بر آستان بندگی او می ساییم و آمرزش می طلبیم.
اینک باید دلها را در چشمه اشک شستشو داد و در برکه ای از خلوص وضو ساخت و روح های خسته و جانهای آشفته را در هروله قرب الهی از غیر رها ساخته و از برهوت "منیّت ها" عبور داده و دریا دریا گناهان را پشت سر نهاد.
باید در این قربانگاه، جلوه های زشت آدمی را سربریده و فقط سرسپرد به او که مبدا همه چیز و لایق سرسپردگی است،تا این گونه به حیرت و فقر از تمامی وابستگی ها و دلبستگی ها رسیده و فنا یافت در ذات احدیت او.
اینک در عرفه ای دیگر؛ گاه معرفت ، روز جاودانگی، زمان عشق و عبودیت به دور از سرزمین عرفات، نغمه معرفت می خوانیم و در برکت ذکر الله شهد عبودیت می چشیم.
تجلی گاهی که وقتی جبرائیل به هنگام آموختن مناسک حج به ابراهیم؛ بدانجا(عرفه) رسید، گفت: "عرفت" و خلیل الله پاسخ داد:"آری".
این شناخت از بدو خلقت انسان به او آموخته شده و نخستین مخلوق رب العالمین "آدم" هم به توسط جبرئیل بر این جایگاه معرفت یافت و نقل است آخرین سوره قرآن که جامع ترین سوره هاست هم در این سرزمین بر حضرت خاتم نازل شد تا شناختی جامع را به انسانها دهد.
اما نه عرفه بداینجا ختم نمی شود ، عرفه پنجره ای به سوی عاشوراست که عطر عشق ، ایثار و آزادگی را بر جانها می پراکند و نوای دعای عرفه " ابراهیم کربلا" تا همیشه در تاریخ طنین انداز است او که حج را گذارد تا کعبه ای دیگر بنا نهد بر بنیان هایی از عبودیت، آزادگی و آزاده زیستن، مردانگی و عشق و صفا .
پنجره ای که از عاشورا تا ظهور تداوم دارد، آن لحظه که حجت الله در این سرزمین حضور می یابد و با خالق خود مناجات می کند او که همه جا هست و آشنای همگان است.
عرفه روز شناخت خویش و زمان خدایی شدن است و همه می آیند تا باری از گناهانشان را بگذارند و با وجودی سبک تر به زندگی بازگردند.
می آیند تا چون او که در صحرای عرفات در دامنه کوه به نیایش خالق آسمان و زمین، اشک ریخت و گفت:"من چیزی ندیدم مگر اینکه خدا را با آن ، پیش از آن و بعد از آن دیدم"، برای لحظاتی در حرم امن الهی، آرامشی درونی یابند.
عرفات سرزمینی است که گفته اند، سبب وقوف حاجیان در این خاک آن است که مردم از این جایگاه به گناه خود اعتراف می کنند.
اینک اگر نتوانستیم در سرزمین عرفات به دعا بنشینیم اما دل را به عرفات بدان سرزمین ، میعادگاه نور و سرور ، جایگاه توبه وتقوا و خاک شور و شعور می بریم و در هروله بین قرب و عشق در آستانه عیدی فرخنده طلب آمرزش و تبرا از آلودگی و پلیدی می کنیم ودر حال و هوای ناب این لحظات، در میان ذکرها و دعاها، همهمه تضرع ها و نیایش در پیشگاه باری تعالی وقوف یافته و در جلوه های بیکران وحدت در عرفه ، به مهر رب عالمیان؛ وجودمان را به بهشتی دل انگیز از معارف مبدل می سازیم ؛ باشد که معرفت یابیم.