کعبه، در هلهله فرشتگان، برای میلاد عشق لحظه شماری می‏کرد؛ میلاد علی مظهر تمام عشق و صفا و تفسیر بلند عدالت و شجاعت.
مولا! ولادت تو، آفتابی‏ ترین روز تاریخ بود که روشنایی روز را خجل کرد.
حجرالاسود، بر دست‏ های تو بوسه زد و مسجد الحرام، تو را در آغوش گرفت
صفا و مروه به نظاره‏ ات نشستند، تا این که همانند آفتاب، از درون کعبه سرزدی. آن گاه، لبخند بر لبان عدالت نقش بست.
ای آشنای نخلستان‏ ها و ای همدم چاه! ای درد و آشنای کوچه پس کوچه‏ های کوفه! سکوت تو، بلندترین فریاد در تاریخ بود که در پژواک خویش، طنین مردی را داشت که ردپای مظلومیتش هنوز در بستر تاریخ جاری است.
ای نبأ عظیم و ای صراط مستقیم و ای لبریز از شجاعت و سخاوت! ذوالفقارت، برترین و گویاترین حدیث مردانگی است.
ای کامل کننده دین احمد و ای سنگ صبور محمّد صلی‏ الله‏ علیه ‏و‏آله‏ وسلم ! تکرار نام تو، بیابان ‏های خشک ظلم و تبعیض را به سبزترین باغ‏ های عدالت، پیوند می ‏زند.
کائنات، با تکرار نام تو به تکاپو می ‏افتند و قیام می ‏کنند.
ای فراتر از عشق زمین! همه شاعران، دیوان خود را با نام تو آغاز می ‏کند.
امیر مهربانی،! تو آمدی و ناخدای کشتی نجات بشریت در عصر دلمردگی و جهالت شدی.
یک آسمان بلاغت و یک کهکشان فصاحت! تو فاتح دل‏ های عاشقان و التیام زخم ‏های ضعیفان و مرهم دل ‏های غریبانی تو آبروی انسانیتی!
ای سراسر بخشش و عدالت! دستمان گیر که محتاج سرکوی توایم