امام جواد سلام الله عليه :

تَوَسَّدِ الصَّبرَ، وَاعتَنِقِ الفَقرَ، وَارفَضِ الشَّهَواتِ، وخالِفِ الهَوى؛

شكيبايى را بالشِ [اطمينان بخش] خود ساز، و فقر را در آغوش گير، و شهوت ها را دور انداز، و با هواى نفس مخالفت كن.

إعلَم أنَّكَ لَن تَخلُوَ مِن عَينِ اللّه ِ فَانظُر كَيفَ تَكونُ؛

بدان كه از ديده خدا پنهان نيستى . پس بنگر كه چگونه اى.

مَن غَلَبَ جَزَعُهُ عَلى صَبرِهِ حَبِطَ أجرُهُ؛

هر كه بى تابى اش بر شكيبايى اش چيره آيد ، اجرش تباه مى شود.

مَن شَهِدَ أمرا فَكَرِهَهُ كانَ كَمَن غابَ عَنهُ ومَن غابَ عَن أمرٍ فَرَضِيَهُ كانَ كَمَن شَهِدَهُ؛

هر كه حاضر و ناظر كارى باشد و آن را ناپسند دارد ، مانند كسى است كه [آن هنگام] غايب بوده ، و هر كه در كارى حاضر و ناظر نباشد ، ولى بِدان راضى باشد ، مانند كسى است كه خود در آن حضور (و مشاركت) داشته است .

مَن أصغى إلى ناطِقٍ فَقَد عَبَدَهُ فَإن كانَ النّاطِقُ عَنِ اللّه ِ فَقَد عَبَدَ اللّه َ وإن كانَ النّاطِقُ يَنطِقُ عَن لِسانِ إبليسَ فَقَد عَبَدَ إبليسَ؛

هر كه گوش به گفته سخنگويى دهد ، در واقع او را پرستيده است . اگر [آن سخنگو] از خدا بگويد ، خدا را پرستيده ، و اگر از شيطان بگويد ، شيطان را پرستيده است.

تَأخيرُ التَّوبَةِ إغترارٌ؛

به تأخير انداختن توبه ، فريبْ خوردگى است.

طُولُ التَّسويفِ حَيَرةٌ؛

امروز و فردا كردنِ بسيار ، سرگردانى است.

اَلإصرارُ عَلَى الذَّنبِ أمنٌ لِمَكرِ اللّه ِ؛

پافشارى بر گناه ، ايمن شمردن خويش از مكر خداست.

إظهارُ الشَّيءِ قَبلَ أن يُستَحكَمَ مَفسَدَةٌ لَهُ؛

علنى كردن چيزى ، پيش از آن كه استوار شود ، مايه تباهى آن است.

اَلمُؤمِنُ يَحتاجُ إلى تَوفيقٍ مِنَ اللّه ِ و واعِظٍ مِن نَفسِهِ وقَبولٍ مِمَّن يَنصَحُهُ؛

مؤمن ، نيازمندِ توفيق از جانب خداوند و اندرز دادن به خويش و پذيرش اندرز از كسى است كه پندش مى دهد.